วันอาทิตย์ที่ 22 สิงหาคม พ.ศ. 2553

Jewel Wasp & Zombie Cockroach (i) - ถอดเสียงภาษาอังกฤษ



หมายเหตุ: การถอดเสียงไม่สมบูรณ์ร้อยเปอร์เซนต์ บางส่วนที่ไม่แน่ใจได้แสดงเป็นตัวสีเทา ผู้รู้สามารถแนะนำเพิ่มเติมในส่วนนี้หรือส่วนอื่นๆ ได้
 Note: You can advise on the transcript for completeness.


And one insect has taken that to the extreme,
twisting its venom for a diabolical purpose.
It's like something out of science fiction,
turning another animal into a zombie.
These … are the emerald jewel wasp.


In this lab at the University of California, Riverside,
researchers want to know how the wasp's chemical arsenal evolved
to completely control her host.


Science first became fascinating with venom
because they represent a kind of chemical warfare.


Jewel wasp are parasitoid.
They paralyze her prey so her offspring can live of them.
After decades of research,
scientists are beginning to understand the secret of parasitoid venom.
Female to battle with a host to its plentiful
widely avaiable and six times her size, … the American Cockroach.


Researcher Chris Banks has devised a genious method to experiment
with the wasp venomous attack.
We're going to put a wasp and a cockroach into this area right here
and let them interact.
Involving put in glass barrel here
and this will serve as make chip burrow for the wasp.


An unexpecting host is first introduced into the arena.
The roach is unaccustomed to threats from smaller animal.
The stage for the battle is set and the wasp is released.
As soon as the jewel wasp senses a host,
she was surprised her prey and used that brief moment to her advantage.
She attacks.
The wasp first sting is brilliantly stick inject
just enough to disarm the roach.


The first time it stings into the central nervous system
and caused a temporay paralysis of the front legs.


Venom hits the roach its nervous system in between its front legs,
breifly paralyzing them.


This allowed the wasp to do a second much more precise sting into the brain.


The wasp twists its body around the roach so it can sting into its brain
and inject the zombifying mixture.
The roach is breathing slow.
It makes no move to escape.


This brain's sting causes a dramatic behavioral changing in the cockroach,
basically turning into a zombie.
Wasp' venom is precisely engineered
to shut down signal carried by a key brain chemical called Dopamine.


In human and other animals
Dopamine is a naturally occurring chemical messenger in the brain.
It regulates movement and sensation.


With its Dopamine knocked out the roach cannot move freely or escape.
Millions of years of evolution have refined this wasp's ability to hit her target
and disrupt Dopamine with the precision of microscopic brain surgery.
This remarkable skill isn't learnt, it's inherited,
hard wired into each wasp.
They are natural born nerve surgeons.


To regain some of the energy the wasp has lost to her sting,
she clips the end of the roach antennae and take a drink of roach' blood.
Refueled the wasp lead her zombie cargo to her burrow.


But if the wasp can target her venom so well,
why doesn't she simply deliver a dead blow?


Venom is used for defense; venom is used for feeding;
but parasitoid do it for somthing totally different.
They actually use it for reproduction.


Inside the burrow the wasp lays her egg on a roach.
With survival of her offspring is stake,
the wasp' precision now make sense.
Her young depend on perfect execution of her sting.


Now the wasp barricades the defenseless roach inside the burrow.
For more than a week the wasp venom continue
to keep the roach common complaisance,
even if its newly hatched larva start to eat it alive.


From that single egg, a larvae hatched.
And ... after three days it drills a hole in the leg of the cockroach,
And … get the nutrition from the blood system of the still zombified cockroach.


And now for natural selection test,
too little or poorly aim venom and the roach could escape.
Too much venom and it will immediately die,
destroying the wasp offspring fresh food source.


Here we see the larva actually starting to burrow into the croaroach itself.
It will crawl inside,
and continue to feed out of the internal organ of the cockroach.
After another couple of days it will enter a coccoon.


If all goes accroding to plan,
six week from the first sting
a new adult jewel wasp emerges from the hollowed out dead roach.
The new wasp is ready to carry on its vicious legacy.
If she is a female her venom is ready to provide for a new generation.


The wasp is a very specific hunter, it only hunts cockroaches,
and only cockroaches of this species.
So every wasp that was born from a pupa
that was … that emerged from a dead cockroach,
had their mother that knew exactly what she was doing.
So in that way the wasps are getting better and better and better at this.


The only way that the wasp can subdue a croroach is
because it knows its prey so well
and it can inject the venom right where it needs to go,
and have exactly effect the wasp's need.


บทแปล   คำศัพท์

วันอาทิตย์ที่ 15 สิงหาคม พ.ศ. 2553

ตักปลา goldfish scooping

เกมส์ตักปลา ไม่รู้ว่ามีชื่อเรียกอย่างเป็นทางการว่าอะไร ผมเรียกเอาเองว่า เกมส์ตักปลา ซึ่งเข้าใจว่าอีกหลายๆ คนก็คงจะเรียกคล้ายๆ กันนี้ ส่วนใหญ่คนไทยเรามักจะตั้งชื่อสิ่งต่างๆ ตามลักษณะ ตามความของมันง่ายๆ โดยเอาคำขยายความมาเรียกขานกันเลย ไม่เหมือนฝรั่งมังค่าที่มักจะชอบเอาคำละตินบ้าง กรีกบ้าง ผสมปนเป เปลี่ยนเสียง เปลี่ยนรูป ให้เข้าใจจดจำยาก แล้วบอกว่ามันเป็นรากศัพท์ อ่านแล้วกว่าจะเดาว่าเป็นอะไร ก็ต้องสืบต้องค้นต้องจำรากศัพท์กันอีกให้วุ่นวาย ไทยเราก็ต้องเอาอย่างบ้างเพื่อให้ฟังดูทันสมัย แปลไทยเป็นไทยกันอีกที เข่น โลกาภิวัฒน์ หรือ โลกานุวัตร เป็นอาทิ



เกมส์ตักปลา (金魚すくい, 金魚掬い, Kingyo-sukui - http://en.wikipedia.org/wiki/Goldfish_scooping) เข้าใจว่าน่าจะมีต้นกำเนิดมาจากญี่ปุ่น (ซึ่งน่าจะถือว่าเป็นชาติที่มีมีความคิดสร้างสรรค์หรือเจ้าแห่งเกมส์เพื่อความบันเทิง แต่ไม่หนักไปทางเกมส์เอ็กซตรีมแบบฝรั่ง) เนื่องจากผมค้นๆ ดูแล้ว ไม่ค่อยมีข้อมูลในฟากตะวันตกมากนัก วิดีโอในยูทูิบส่วนใหญ่ก็เป็นเกมส์ของญี่ปุ่นเสียเป็นส่วนใหญ่ ผมเคยดูเกมส์โชว์รายการหนึ่งจากญุุี่ปุ่นที่นำเด็กผู้หญิงซึ่งน่าจะเป็นแชมป์ตักปลา มาตักปลาโชว์ เธอสามารถตักได้มากกว่า 20 ตัวด้วยกระชอนกระดาษเพียงไม้เดียว ในเวลาไม่ถึงนาที เรียกว่า ตักวักตักวักกันเลยทีเดียว

เกมส์ตักปลาที่ว่านี้ จะมีบ่อปลาเล็กๆ ซึ่งจะอาจเป็นอ่าง กระบะพลาสติก หรือสระน้ำพลาสติกเล็กๆ ใส่ปลาจำพวกปลาทองตัวเล็กๆ ตัวย่อมๆ หรือปลาบอลลูน ปลาสอด ฯลฯ ไว้ให้เราตัก โดยเราจะต้องซื้อกระชอนกระดาษซึ่งตัวกระชอนทำด้วยโครงลวดหรือพลาสติกวงแหวนขนาดโตประมาณ 3-4 นิ้ว มีด้ามสั้นๆ บุด้วยกระดาษบางๆ ทากาวติดไว้ที่ตัวกระชอนในราคา 5 บาท หรือ 10 บาทต่อหนึ่งไม้ไว้ตักปลา แล้วก็จะมีกระแป๋งน้ำหรือขันเล็กๆ ไว้ให้คอยใส่ปลาที่อาจจะตักได้

กติกาง่ายๆ ก็คือห้ามเอากระแป๋งลงไปตักปลา หรือจุ่มกระแป๋งทั้งใบลงไปในน้ำเื่พื่อต้อนหรือวักปลาเข้าคอก เราจะเอากระชอนกระดาษ(ซึ่งจะเปื่อยและขาดได้ง่ายเมื่อเปียกน้ำ) จุ่มลงไปในน้ำ และก็ช้อนปลาขึ้น โดยไม่ได้จำกัดเวลา เวลาจะจำกัดอยู่ที่ กระดาษนั้นเมื่อเราตักอยู่สักพัก หรือออกแรงไล่ปลาในน้ำ หรือตักปลาขึ้นมา กระดาษมันก็พร้อมที่จะขาดทันที แต่เรายังคงตักได้เรื่อยๆ จนมันโหว่แบบที่คิดว่าช้อนปลายังไงก็ไม่มีทางขึ้นแล้วนั่นแหละ

ผมเล่นเกมส์ตักปลานี้ครั้งแรกที่เชียงใหม่ในงานรื่นเริงเมื่อหลายปีก่อน แล้วก็คิดว่าพอรู้วิธีที่จะตักปลาได้อยู่ แล้วก็ยังเล่นมาอยู่หลายครั้งแต่ไม่มีโอกาสได้เล่นบ่อยนัก โดยปกติจะเลือกตักแต่ปลาทองตัวขนาดย่อม ราคาขายกันประมาณ 20 บาท แล้วก็จะได้บ้างเป็นส่วนใหญ่ สักไม้สองไม้ก็ได้ตัวหนึ่ง หรือบางไม้ก็ได้ถึงสองตัว

พอมาถึงงานวัดคราวนี้ พอผมเห็นซุ้มตักปลา ซึ่งมีอยู่สามซุ้ม ก็นึกอยากลองวิชาสนุกๆ ขึ้นมา และสนนราคาถูกกว่าที่เคยตักมาก เกมส์ตักปลาที่ต่างจังหวัดนี้โดยปกติจะคิดกันที่ไม้ละ 10 บาท แต่ในงานนี้ คิดเพียงกระชอนละ 5 บาทเท่านั้น แถม 5 ไม้ 20บาท เสียด้วย ผมลงไปตักไม้แรก แล้วก็ใช้เทคนิคเดิม พอผมตักปลาไว้ได้ในกระชอน ยกปั๊บ ขาดทันที บางไม้พอจุ่มกระชอนลงไปไล่ปลาแป๊บ ยังไม่ทันได้ช้อนปลา กระดาษก็ขาดเลย

หมดไปยี่สิบบาทแรก ไม่ได้ปลาสักตัว ด้วยความเชื่อที่ว่าวิธีที่ใช้น่าจะใช้ได้ผล แต่อาจจะไม่คล่องมือหรือเลือนๆ ทำยังไม่ค่อยถูกท่า เลยขอลองใหม่อีกชุด ผมพบว่า กระดาษที่เค้าใช้นั้น บางและยุ่ยได้ง่ายจริงๆ แถมหลายๆ อันเมื่อยกขึ้นส่องไฟ ยังพบรูเล็ก ๆ อยู่ สองสามรูด้วย ไม่รู้ว่าตั้งใจเจาะ หรือกระดาษที่ผลิตมามันบางมาก แล้วก็ผลิตแบบลวกๆ จึงเกิดรูขึ้นเยอะ ใน 5 ไม้หลังนี้ ผมได้ปลาทองตัวเล็ก มาแค่ตัวเดียว และได้ให้เด็กอื่นที่มาเล่นตักปลาไป

ด้วยความที่ชอบเอาชนะ ผมกลับบ้านมานั่งค้นในอินเตอร์เนตเพื่อหาวิธีตักปลา จากการค้นเวบของไทยพบข้อมูลน้อยมากและไม่มีคนรู้เทคนิค หรือไม่ก็เป็นเทคนิคที่ผมคิดว่าไม่ค่อยเวิร์ค มีอยู่อันแนะให้พยายามตักปลาที่ใกล้ขอบลวดซึ่งผมคิดว่าพอเข้าท่า เนื่องจากที่ใกล้ของกระชอนกระดาษน่าจะมีแรงพยุงมากกว่าก่อนที่มันจะขาดลง

ผมจึงจำเป็นต้องค้นกูเกิ้ลเป็นภาษาอังกฤษ แต่ไม่รู้ว่าเกมส์นี้หรืออุปกรณ์นี้ภาษาอังกฤษเรียกว่ากระไร ผมเริ่มจากคำว่า fish catch แล้วก็คำว่า fair ซึ่งหมายถึงงานรื่นเริง หรืองานออกร้าน แล้วก็ดูจากรูปภาพเป็นหลัก จนได้รู้ว่าฝรั่งใช้คำว่า scoop สำหรับกระชอนตักปลาหรือตาข่ายจับแมลง (ซึ่งอาจเรียกว่า net) คำว่า scoop นี้ปกติหมายถึง กระบวยหรือช้อนที่ตักอะไรเป็นกำ เช่นที่ตักไอศกรีม หรือ กระบวยตัก popcorn จึงอาจใช้เป็นลักษณะนามสำหรับจำนวนเป็นกำหรือเป็นลูกที่ถูกตักขึ้นมาได้อีกด้วย นอกจากนี้ยังหมายถึง สกู๊ปของบทความ หรือข่าว

ในที่นี้คงหมายถึง ช้อนในการตักปลานั่นเอง ในที่สุดผมก็รู้ว่า กระชอนตักปลานี้ เรียกว่า paper scoop และเกมส์นี้ฝรั่งเรียกว่า goldfish scooping แต่ก็ค้นไม่พบเทคนิคดีๆ ในการตักปลาอยู่ดี เลยคิดว่าต้องพยายามสังเกตจากวิโดีโอในยูทูบแทน และจากการใช้คำว่า goldfish scooping ก็สามารถพบวิดีโอในยูทูบสมใจ

เทคนิคในการตักปลาที่ผมใช้ในครั้งแรกนั้น ก่อนที่ผมจะรู้ ผมได้ลองตักปลาดูครั้งสองครั้งแล้วก็ไม่ได้ เลยยืนดูคนขายตักปลาที่ชักชวนลูกค้ามาเล่นอยู่สักพัก เพราะเห็นเขาตักได้ทุกครั้ง ไม้ละตัวสองตัวโดยกระดาษยังไม่ขาดด้วยซ้ำ จากการสังเกตพบว่า คนขายเขาจะข้อนปลาทองให้มันดิ้นอยู่ใกล้ผิวน้ำหรือปริ่มผิวน้ำ สักพักมันจะอ่อนแรงลง จังหวะนั้นเราสามารถตักปลาขึ้นมาได้ง่ายขึ้นโดยกระดาษจะไม่ขาด นอกจากนี้การตักปลาปริ่มผิวน้ำ ยังทำให้ปริมาณแรงกดของน้ำตอนยกกระชอนในขณะยกกระชอนขึ้นไม่มากด้วย เนื่องจากกระชอนอยู่ใกล้ผิวน้ำมากนั่นเอง

นอกจากนี้ เวลาที่เราเอากระชอนไล่ปลาให้มาอยู่เหนือกระชอนนั้น อย่าเอากระชอนขวางการไหลของน้ำ ให้ราบกระชอนไปตามทิศทางที่เราเคลื่อนกระชอน เพื่อเฉือนน้ำและลดแรงที่ดันกระดาษให้น้อยที่สุด ครั้งหลังจากนั้น เมื่อผมเห็นคนเล่นตักปลาหลายครั้งแล้วไม่ได้ ผมก็จะไปช่วยกระซิบบอกวิธีที่ว่าข้างต้นให้ (โดยเฉพาะกับสาวๆ ) ก็เห็นเค้าก็จะตักกันได้เช่นกัน


ผมไม่สามารถหาได้ว่ามีเทคนิคพิเศษอื่นๆ อีกไหม แต่ดูจากวิดีโอ ก็พบว่าคนที่ตักเก่งๆ หรือเด็กส่วนใหญ่วักกันเร็วมาก ก็คิดเอาเองว่า กระดาษเค้าคงเปื่อยยากกว่า ผมกลับไปเล่นตักปลาอีกสองครั้งในวันอื่น พยายามปรับเทคนิค และตักปลาใกล้ขอบกระชอน ส่วนใหญ่ก็จะพลาดหมด มีได้มาอีกสองตัวเท่านั้น จากการตักไปประมาณ 20 ไม้      แล้วเราต้องเจอกันอีกแน่... เกมส์ตักปลา

งานวัด(ดวง)

ผมเป็นคนที่ชอบงานรื่นเริงประเภทที่เรียกว่างานวัด เนื่องจากมันให้บรรยากาศความรู้สึกบ้านนอกดี ปัจจุบันเราสามารถพบเห็นงานประเภทนี้ได้ทั่วๆ ไปในกรุง โดยไม่ต้องรอเทศกาลงานบุญใดๆ แล้วก็ไม่จำเป็นต้องจัดกันในวัดอีกต่อไป

สิ่งที่่พบเห็นได้บ่อยๆ ตามงานวัดนี้ ก็คือการออกร้านของพวกซุ้มขายอาหาร ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นของกินเล่น โดยเฉพาะลูกชิ้นแป้ง และก๋วยเตี๋ยวผัดเส้นต่างๆ งานบางงานก็จะดูเหมือนงานขายลูกชิ้นขายก๋วยเตี๋ยวไปเลยทีเดียว

นอกจากนี้ก็จะมีเครื่องเล่นและเกมส์การละเล่นต่างๆ สำหรับเด็กบ้าง ผู้ใหญ่บ้าง ส่วนของเครื่องเล่นก็มีอาทิเช่น รถบั๊ม ชิงช้าสวรรค์หรือม้าหมุนขนาดย่อม ฯลฯ และเครื่องเล่นที่สมัยใหม่หน่อยเช่นบ้านลมสำหรับเด็ก บางงานที่ใหญ่หน่อย เราอาจจะได้ดูรถไต่ถัง หรือมีเวทีคอนเสิร์ทกันเลยทีเดียว

ในส่วนเกมส์การละเล่นมักออกจะเป็นเกมส์ที่ออกไปในทางเกมส์การเสี่ยงดวงเสียเป็นส่วนใหญ่ บางเกมส์ก็จะเป็นเกมส์ที่ต้องใช้ทักษะหรือฝีมืออยู่บ้าง เช่น ยิงปืน ปาลูกโป่ง แต่โดยเฉพาะผู้ใหญ่แล้ว งานวัดเหล่านี้มักจะมีเกมส์ที่ออกไปการเสี่ยงดวงเล็กๆ หรือหนักไปถึงการพนันกันโต้งๆ เช่น ปั่นแปะ น้ำเต้าปูปลา หรือ เกมส์ที่คล้ายๆ ไฮโลเลยทีเดียว อยู่เต็มไปหมด

ตั้งแต่สัปดาห์กว่าๆ ที่ผ่านมา แถวบ้านผมกำลังมีหน่วยเคลื่อนที่จัดงานรื่นเริงนี้มาให้ใช้บริการอยู่ ก็ตามปกติ ที่จะเต็มไปด้วยซุ้มพนันและเสีี่ยงดวงต่างๆ ในระยะหลายปีมานี้ ก็จะเป็นการปาลูกโป่ง แลกของรางวัลที่มักจะเป็นตุ๊กตารูปสัตว์ ตัวใหญ่บ้างน้อยบ้าง ตัวผมเองไม่ค่อยชอบเสีีี่่ยงดวงประเภทที่ต้องวัดดวงกันโดยตรง เนื่องเพราะรู้ตัวเองว่าเป็นคนไม่ค่อยมีดวง และ การพนันเหล่านี้ แม้ว่าเจ้ามือมีแต้มต่ออยู่มากแล้ว ก็ยังใช้เล่ห์โกงสารพัด ซึ่งจะเห็นคนที่มีหน้าเป็นม้าอยู่เต็มไปหมด

แม้กระทั่งเกมส์เสี่ยงดวงที่ต้องใช้ฝีมือหรือทักษะอยู่บ้าง ก็ไม่พ้นที่เจ้ามือพยายามจะพยายามหาวิธีโกงเรา หรือเอาเปรียบเราให้มากที่สุด อย่างเช่น เกมส์ปากระป๋อง (กับกระป๋องบางใบที่ล้มลุกได้) เกมส์ยิงลูกหิน(กับที่ยิงหนังสติ๊กที่หย่อนยานสุดๆ) หรืออย่างเกมส์ปาลูกโป่งซึ่งผมชอบเล่นมาหลายปีตั้งแต่ยังไม่ฮิต และคว้ารางวัลมาบ่อยๆ จนเดี๋ยวนี้ ไม่อยากปาแล้ว เพราะไม่เคยได้อีกเลย อาจด้วยเพราะฝีมือตกไปมาก (เจ้าของร้านจะพรางสีพื้นหลังให้เข้ากับลูกโป่ง และใช้ลูกโป่งที่ยาวและคอดลงจากสมัยก่อน)

โดยปกติผมมักจะสนใจเกมส์ที่ต้องใช้ฝีมือในการเอาชนะ โดยเฉพาะการขบคิดวิธีที่จะเอาชนะในเกมส์ตามกติกาให้ได้ ในงานครั้งนี้ ผมเสี่ยงเล่นบิงโกไปสองเกมส์ก็พอได้แต่ลุ้น ที่ผมสนใจ ก็มีเกมส์ตักปลาที่สนใจลงไปเล่น และเกมส์โยนลูกบอลลงตะกร้า

งานรื่นเริง งานออกร้าน - fair
งานเทศกาล งานเฉลิมฉลอง - festival
งานวัด - temple fair
ซุ้มออกร้านเล็กๆ - booth
ก๋วยเตี๋ยว - noodle
ก๋วยเตี๋ยวผัด - fried noodle
ซุ้มที่มีลักษณะเป็นกระโจมขนาดใหญ่ หรือ บูธ ในงานโชว์ต่างๆ -pavilion
ชิงช้า - swing
ชิงช้าสวรรค์ - Ferris wheel
ม้าหมุน - merry-go-round หรือ carousel, roundabout
ไฮโล - High-Low - สูง-ต่ำ
การพนัน - gambling
พนัน - gamble, bet
ลูกโป่ง - balloon
เล่ห์เหลี่ยม, ลูกเล่น - trick
โกง, หลอกลวง - cheat
ของรางวัล - prize
ตุ๊กตาผ้า - soft doll
ตุ๊กตาสัตว์ - soft animal, animal doll
หน้าม้า - shill, a decoy for gambling, tout
นกต่อ - decoy

วันอาทิตย์ที่ 8 สิงหาคม พ.ศ. 2553

Day Zero - อำเภอใจ

อาจจะเป็น Blogger หน้าใหม่ แต่สำหรับงานเขียนหนังสือ สำหรับผมก็ไม่ใหม่สักทีเดียว เพียงแต่ประสบการณ์งานเขียนยังน้อยมาก แล้วก็เป็นงานเขียนเชิงวิชาการเสียเป็นส่วนใหญ่
ที่หันจะมาเป็น blogger กับเค้าบ้าง ทั้งๆที่ไม่เคยมีความคิดมาก่อน และรู็สึกว่ากระแส blog ระยะหลังๆ นี้จะซาๆ ไปเพราะมี social network ใหม่ๆ ให้เล่นกัน ก็เพราะว่าอยากจะเขียน เขียนอะไรออกมาบ้าง

ทำไมถึงอยากจะเขียนนักหละ ผมเองรู้สึกว่ามันหมดยุคที่รัฐหรือนักวิชาการจะมาแนะนำให้คนไทย หรือคนโลก อ่านหนังสือกันเยอะๆ แล้ว มันไม่ทันกินชาวบ้านเค้า รัฐฯ ควรแนะนำให้เด็กรุ่นใหม่หันมาเขียนกันให้มากขี้น ไม่ใช่อ่านกันให้มาก ผมคิดว่าการเขียนช่วยพัฒนาคนได้ดีกว่าการอ่านมากนัก (แต่ไม่ใช่อ่านให้น้อยลง เพียงอยากแต่ให้เขียนกันให้มากขึ้น ซึ่งการจะเขียนให้ได้หรือให้ได้ดีก็จำเป็นต้องอ่านมากๆ อยู่แล้ว)

การเขียนเป็นเรื่องที่ยากกว่าการอ่าน และจำเป็นต้องรู้ถึงสิ่งที่จะเขียนดีพอสมควรถึงจะเขียนออกมาได้
  • การเขียนช่วยให้เรามีสมาธิต่อเรื่องนั้นๆ มากกว่าการอ่าน การอ่านนั้น ในหลายครั้ง สมองหรือจิตใจเราไม่ได้รับรู้หรือติดตามเรื่องราวที่อ่านตลอดเวลา บางครั้งเราเพียงแต่ออกเสียงตัวหนังสือเหล่านั้นในใจแต่ไม่ได้คิดตาม
  • การเขียนช่วยให้เราจดจำได้ดีขึ้น
  • การเขียนช่วยให้เรารู้ว่าเราเข้าใจสิ่งที่เราคิดว่าเราเข้าใจนั้น เราเข้าใจมันจริงหรือดีพอหรือไม่
  • การเขียนต้องการการค้นคว้า
  • การเขียนที่ดีต้องการการเรียบเรียงความคิด ก่อนที่เราจะเขียนออกมาได้นั้น เราจำเป็นต้องคิดหรือผ่านขบวนการคิดเสียก่อน (ไม่ว่าการคิดนั้นจะคิดถูกหรือคิดแบบผิดๆ)
  • ฯลฯ

พอเอาเข้าจริงผมก็นึกไม่ออกว่าจะเขียนอะไรใส่ลงในบลอกดี นั่งนึกอยู่นานสองนาน...เลยนึกถึงคำแนะนำของพวกนักเขียนอาชีพหรือนักเขียนรุ่นใหญ่ที่ว่า ให้เขียนสิ่งที่เรามีประสบการณ์ หรือเขียนในสิ่งที่เรารู้ หรือชำนาญ

มานั่งนึกๆ ดู ก็รู้สึกว่าตัวเองมีแต่เรื่องที่สนใจใคร่รู้แต่ก็รู้ไม่มากพอในแต่ละเรื่อง (ก็ดีจะได้ไปค้นคว้าเพิ่มเติม) ที่จะพอวัดวากับเค้าได้ก็มีเรื่องของ คอมพิวเตอร์ ภาษา แล้วก็ความสนใจงานทางด้านศิลปะ การท่องเที่ยว(แม้ว่าจะไม่ได้ไปไหนนานมากแล้ว) งานทางกลและอิเลคทรอนิกส์ พวกดีไอวาย โน่นนิดนี่หน่อย
นอกนั้นก็อยากจะเล่าความคิดอ่านของตัวเองต่อเรื่องบางเรื่องของสังคมบ้าง เลยเอาเป็นว่าจะเขียนมันเรื่อยเปื่อย จิปาถะ ตามอำเภอใจ (อำเภอนี้มันอยู่ที่ไหนหนอ) อันไหนที่สนใจใคร่รู้แต่ไม่ค่อยรู้ก็จะค้นๆ มาเล่ามาบ่นกันฟัง

ถือว่านี่เป็น วันที่ศูนย์ ของ blogger หน้าใหม่คนนี้แล้วกัน